پیامدهای درازمدت بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بستری شده در بیمارستان لقمان حکیم تهران آبان 1383 – 1382

سابقه و هدف: انفارکتوس میوکارد یکی از شایع ترین علل مرگ و میر و از کارافتادگی در جهان است که شیوع و روند رو به افزایشی داشته است. با توجه به این که تاکنون هیچ گزارشی از پیامدهای دراز مدت بیـماران مبتـلا به انفارکتوس میوکارد در ایران منتشر نشده است، این مطالعه با هدف تعیین پیامد یک ساله ی این بیماری در مراجعین با تشخیص انفارکتوس میوکارد به بیمارستان لقمان حکیم تهران انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی روی کلیه بیمارانی که با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در فاصله یک سال (از آبان 1382 لغایت آبان 1383) از بیمارستان لقمان حکیم ترخیص شده بودند انجام شد. یک سال پس از ترخیص بیماران از طریق تلفن فراخوانی شدند و موارد مرگ و میر بیماران، وضعیت آناتومی عروق کرونر در آنژیوگرافی، انجام PCI، CABG، بستری مجدد و داروهای مصرفی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی 132 بیمار مورد مطالعه (5/76% مرد)، 1/13± 2/59 سال بود. نوع MI در 5/79% STEMI و 5/20% NSTEMI بود. 1/58% بیماران STEMI استرپتوکیناز دریافت کرده بودند و علت عدم تجویز ترومبولیتیک در سایر بیماران، تأخیر در مراجعه در 26 نفر (8/24%)، وجود کنتراندیکاسیون در10 نفر (5/9%) و خطای پزشک در 8 نفر (6/7%) بود. آنژیوگرافی عروق کرونر در 3/90% از 62 بیمار انجام شده بود و 4/39% کاندیدای رواسکولاریزاسیون به صورت PCI و CABG شده بودند. 3/14% بیماران بستری مجدد داشتند و تعداد 8 نفر (1/6%) از بیماران فوت کرده بودند که همگی مرد و بالای 60 سال بودند. میزان تبعیت از دستور مصرف داروهای تجویزی آسپرین، بتابلوکر، ACEI، استاتین به ترتیب 5/98%، 2/74%، 2/71%، 4/67% بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که بیماران مبتلا به MI را می توان در دراز مدت تحت پی گیری مطلوب قرار داد و میزان تبعیت بیماران در زمینه اقدامات تشخیصی درمانی مناسب است. میزان مرگ و میر یک ساله بیماران ما نسبتاً پایین بود، ولی برای قضاوت درباره علت آن و عوامل خطر مرتبط با آن نیاز به انجام مطالعات وسیع تر وجود دارد